Historia Internetu tak naprawdę zaczęła się w połowie lat 60. Wtedy to Agencja Zaawansowanych Projektów Badawczych (ARPA), utworzona przez Departament Obrony rządu USA, wpadła na pomysł zbudowania sieci komputerowej odpornej na atak jądrowy. Koncepcja sieci ARPA przewidywała sieć bez centralnego punktu kontroli i dowodzenia, z wystarczająco dużą liczbą wzajemnych połączeń, aby uszkodzenie lub nawet zniszczenie części sieci nie miało znaczącego wpływu na działanie całości.
Sieć ARPA została stworzona w oparciu o technologię pakietową (Pocket Switching), której głównym elementem było dzielenie przesyłanych informacji na pakiety, wysyłanie ich do miejsca przeznaczenia różnymi „trasami” i składanie ich tam z powrotem.
Pierwsza sieć ARPA powstała w 1969 roku poprzez połączenie czterech superkomputerów (jak na tamte czasy) i otrzymała nazwę ARPA-net. W 1973 roku sieć przekroczyła granice Ameryki i dodano dwa pierwsze komputery w Europie. Do 1979 roku sieć ARPA powiększała się o jeden komputer co trzy tygodnie. Nazwa „Internet” została po raz pierwszy użyta w 1974 roku przez Vinta Cerfa i Boba Kahna w artykule Transmission Control Protocol. W 1974 roku Ray Tomlinson stworzył program do wysyłania wiadomości elektronicznych przez Internet, wtedy też wysłano pierwszą wiadomość e-mail.
Pod koniec lat 70. zaczęto rozważać możliwość połączenia sieci ARPA z innymi sieciami komputerowymi (interneting). Wymagało to jednak stworzenia nowego zestawu reguł dotyczących przesyłania pakietów między różnymi sieciami. W 1983 roku stary zestaw reguł (protokół) zwany NCP (network control protocol) został zastąpiony nowym – działającym do dziś – TCP/IP.
Początkowo nie było podziału na TCP/IP, ale z czasem protokół rozróżnił IP, który był odpowiedzialny za adresowanie, i TCP, który był odpowiedzialny za pakietowanie.
W miarę upływu czasu powstawało coraz więcej lokalnych sieci komputerowych opartych na protokole TCP/IP, które były podłączone do sieci ARPA za pomocą innych komputerów-bramek (routerów).
Każdy nowy komputer w sieci otrzymał swój unikalny numer IP.
W 1965 roku Ted Nelson po raz pierwszy użył terminu „hipertekst”. W rozumieniu Nelsona hipertekst to tekst, który nie ogranicza się do bycia sekwencją. Hipertekst miał łączyć dokumenty tak, aby tworzyły siatkę relacji. Hipertekst miał zatem rozszerzyć strukturę dokumentów poprzez podzielenie ich na określone fragmenty, które były dostępne i możliwe do wykorzystania w wielu częściach dokumentu.
W 1989 roku Tim Barners Lee z Europejskiego Laboratorium Fizyki Cząstek Elementarnych (CERN) zaproponował społeczności fizyków stworzenie hipertekstowego systemu wymiany informacji. Czyniąc to, Barners Lee sformułował szereg wymagań dotyczących korzystania z systemu. Wśród najważniejszych było to, że każdy użytkownik powinien mieć jednolity, w pełni kompatybilny z innymi systemami interfejs, umożliwiający równy dostęp do informacji z wielu różnych komputerów.
Pod koniec 1990 roku, na podstawie propozycji Barnersa Lee, opracowano prototyp systemu i interfejsu do jego obsługi (nazwanego www), który został uruchomiony na komputerze NEXT. Po serii testów w sieci CERN interfejs www został udostępniony społeczności fizyków 19 sierpnia 1991 roku.
15 stycznia 1992 roku interfejs WWW stał się ogólnie dostępny, a jeszcze tego samego roku CERN zademonstrował naukowcom z całego świata World Wide Web (zbudowany na interfejsie WWW). Do końca 1992 roku działało już 50 serwerów WWW. Na początku 1993 roku pojawiły się pierwsze bardzo prymitywne przeglądarki internetowe oparte na filozofii GUI (Graphical User Interface).
Przełomowym wydarzeniem w historii Internetu i World Wide Web wydaje się stworzenie w 1993 roku przeglądarki internetowej Mosaic działającej w systemie okienkowym Unix/x. Mosaic był dziełem zespołu kierowanego przez studenta University of Illinois at Urbana-Champaign, Marca Anderseena. Głównymi atutami Mosaic były ciekawe rozwiązania graficzne i łatwość obsługi (point and click). Mosaic niewątpliwie przysporzył WWW wielu nowych entuzjastów, ale, co moim zdaniem ważniejsze, stworzył też standard wyglądu i działania programów do przeglądania stron WWW, który jest używany do dziś. Pod koniec 1993 roku na świecie istniało już około 500 serwerów WWW. W 1994 roku Marc Anderseen założył wraz z Jimem Clarkiem firmę Netscape Communications Company. Szybki i spektakularny sukces finansowy Netscape’a skłonił wiele firm do zainwestowania znacznych środków finansowych w Internet.
W czerwcu 1994 roku działało już 1500 publicznie dostępnych serwerów internetowych.
Wzrost popularności WWW szedł w parze z rosnącą potrzebą powołania instytucji, która nadzorowałaby stabilny rozwój Internetu. Instytucja taka powstała z inicjatywy Massechusetts Institutte of Technology (MIT) oraz CERN i przyjęła nazwę World Wide Web organisation(WWWO). Z czasem WWWO została przemianowana na World Wide Web Consortium(WWWC) i przekształciła się w konsorcjum uniwersytetów i firm prywatnych, kierowane przez Laboratory for Computer Science (LSC) MIT we współpracy z CERN i francuskim instytutem informatyki INRIA(Institute National de recherche en Informatique et en Automatique).
W 1995 roku nastąpiła szybka komercjalizacja i rozwój technologiczny Internetu.
Kolejne wersje przeglądarek internetowych (Netscape i Microsoft) zawierały ulepszone implementacje języka HTML oraz całą gamę narzędzi i dodatków usprawniających i zabezpieczanie transakcji pieniężnych. W maju 1995 roku istniało 15 000 serwerów WWW, a członkami WWWC były takie firmy jak AT&T, IBM, MCI, Novell, Sun Microsystems i wiele innych.
W tym samym roku trzy największe amerykańskie firmy świadczące usługi sieciowe (głównie w ramach własnych sieci) Prodigy, Compuserv i America Online udostępniły swoim użytkownikom WWW.
Wraz ze wzrostem liczby użytkowników sieci WWW rosła ilość zasobów informacyjnych dostępnych w Internecie. W kwietniu 1995 roku liczba linków skatalogowanych na Yahoo wynosiła 39 000, podczas gdy rok wcześniej było ich 100.
W kolejnych latach nastąpiła prawdziwa eksplozja popularności Internetu i World Wide Web.
W ciągu siedmiu lat od powstania WWWC organizacja ta autoryzowała pięć kolejnych standardów HTML. Jednocześnie tysiące firm z całego świata przyczyniły się do rozwoju technologicznego sieci na poziomie sprzętu i oprogramowania.
W Polsce o Internecie mówimy od 1991 roku, kiedy to powstał Zespół Koordynacyjny Akademickiej Sieci Komputerowej (NASK).
Dzięki funduszom Komitetu Badań Naukowych powstała pierwsza sieć szkieletowa IP. We wrześniu 1991 roku została ona podłączona do sieci europejskiej przez Kopenhagę, a w grudniu 1991 roku także do sieci amerykańskiej. Pod koniec 1991 roku polska sieć IP miała kształt gwiazdy z centrum w Warszawie i łączyła kablami telefonicznymi ośrodki akademickie w Krakowie, Warszawie, Toruniu, Poznaniu, Łodzi, Lublinie i Białymstoku.
W 1992 roku łącze Warszawa-Kopenhaga zostało zastąpione szybszym łączem satelitarnym i ustanowiono kolejne łącze naziemne do Wiednia. Szacuje się, że w 1992 roku liczba użytkowników polskiej sieci internetowej wynosiła około 10 tysięcy, rok później było ich już 30 tysięcy, a w 1997 roku około miliona. Wraz ze wzrostem liczby użytkowników rosła również przepustowość łącza (tabela)Obecnie internet ma ponad 300 milionów użytkowników i jest dostępny na całym świecie poprzez sieci krajowe lub satelitarne. Jeśli chodzi o technologię połączeń, sieci wykorzystują miedziane i światłowodowe łącza kablowe, naziemne i satelitarne łącza radiowe, a ostatnio także okablowanie wykorzystywane pierwotnie do dostarczania energii elektrycznej.
Pod względem oprogramowania sieć WWW wygląda dziś zupełnie inaczej niż w chwili jej powstania. Statyczne dokumenty hipertekstowe, które królowały w pierwszych latach istnienia WWW, zostały zastąpione przez dynamiczne, często bardzo zaawansowane serwisy internetowe. Programiści tworzący serwisy i strony internetowe mogą używać technologii html, dhtml, vrml, java, cgi, fash, shockwave, realaudio, realvideo i wielu innych. Internet daje użytkownikom możliwość przesyłania danych w formatach tekstowych, audio i wideo. Otwarta architektura przeglądarek internetowych pozwala na późniejsze wdrażanie wtyczek, które stale poszerzają możliwości sieci World Wide Web.